امیرعباس من
سلام. من مامان امیرعباسم.پسر نازم امروز 4 ماهش تموم شد. چقدر زود گذشت.چهار ماه پیش تو چنین روزی بدنیا اومد.ساعت 11:20 صبح ؛ آخرین پنجشنبه سال 91 ؛ یه پسر 3 کیلو 710 گرمی با 51 سانتیمتر قد.مثل اسمش پهلوون و رشید.
روزای اول فقط یکبار در روز چشماش رو باز می کرد و همه منتظر برای دیدن چشمای رنگیش. کم کم چشماشو بیشتر باز می کرد؛ بعد شروع کرد به دست و پا زدن؛ دوماهه که شد خندید، اون هم چه خندیدنی، مستانه.
سه ماهگی ماه پیشرفتش بود تا جایی که الان کاملا پاهاشو به سمت صورتش خم میکنه ، کمرشو بلند میکنه و خودشو پرت میکنه ، انگشتای کوچولوشو که تو ماه قبل مشت می کرد و می خورد حالا تک تک می خوره، تا منو باباشو می بینه به شدت دست و پا می زنه، الان خدا رو شکر کارش خنده ست، چشماش هم که همیشه بازه و حالا غصم شده خوابیدنش.
وقتی یه غریبه می بینه ابروهاشو هشتی میکنه و با تعجب بهش نگاه میکنه. تا از خواب بیدار میشه و ما رو می بینه لبخندی تحویل ما میده که خستگیمونو از بین می بره. امان از داد و بیداد کردنش که خونه رو میذاره رو سرش. وقتی باهاش حرف میزنیم با سر و صدا جوابمونو میده و هیچ صدایی تو دنیا از صدای پسرم شیرین تر نیست.
خلاصه اینکه عاشقشم با همه وجودم و جون میدم برای همه وجودش.
امیر عباس عزیزم دوست دارم مامان جونی.
